تجلی ، توجیه ادعای خدایی بهاء

[hosein]

سلام

احوال شما

سوال : تجلی ، توجیه ادعای خدایی بهاء؟ یعنی چی ؟

نویسندگان بهائی مدعی پیامبری بهائیت، در موارد بسیاری ادعای خدایی و حتی خدا آفرینی داشته است.(1)

بخاطر همین مبلّغان بهائی برای توجیه این انحرافات پیامبرخوانده‌ی خود، تجلّی را بهترین راه برای توجیه انحرافات او پیدا کردن که :

«می‌توانیم بگوییم در جمله "لا إله إلا أنا" مقصود از ضمیر، مظاهر مقدسه هستند که به این خطاب تکلم می‌فرمایند. زیرا حقیقت مظاهر الهی، حقیقت واحده است و لهذا می‌گوید: "لا إله إلا أنا". روح أعظم، قوه تجلّی به جمیع صور را داراست. از این جهت ما می‌توانیم بگوییم که مظهر ذات خدا عبارت از خداست و مشاهده مظهر خدا، مشاهده نفس خداست».(2)

جواب :

اولاً: ذات الهی محیط و بی‌نهایت و کُنه او درک نشدنی است. لذا چگونه مخلوق محدودی می‌تواند خود را مظهر "ذات" خدا بخواند! بخاطر همین خدا تویِ قرآن سوره شوری آیه 11 فرموده :

... لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ ۖ وَهُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ

ترجمه : هیچ چیز همانند او نیست و او شنوا و بیناست.

ثانیاً: پیشوایان الهی همواره با غالیان و کسانی که ادعای حلول خدا در اجسام آن‌ها را می‌کردند، برخورد شدیدی کرده و از این‌ رو احادیث بسیاری در نفی غلوّ و غالی وجود دارد.(3)

ثالثاً: نویسندگان بهائی برای توجیه غلط‌های پیشوایان خود، با چه سندی پیامبران را متهم به ابراز ادعای "خدایی" می‌کنند، در حالی‌که خدای تعالی صراحتاً در قرآن سوره آل‌عمران آیه 79 می‌فرماید:

«مَا كَانَ لِبَشَرٍ أَنْ يُؤْتِيَهُ اللَّهُ الْكِتَابَ وَالْحُكْمَ وَالنُّبُوَّةَ ثُمَّ يَقُولَ لِلنَّاسِ كُونُوا عِبَادًا لِي مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَٰكِنْ كُونُوا رَبَّانِيِّينَ بِمَا كُنْتُمْ تُعَلِّمُونَ الْكِتَابَ وَبِمَا كُنْتُمْ تَدْرُسُونَ

ترجمه : برای هیچ بشری سزاوار نیست که خداوند، کتاب آسمانی و حکم و نبوّت به او دهد سپس او به مردم بگوید: "غیر از خدا، مرا پرستش کنید!" بلکه (سزاوار مقام او، این است که بگوید مردمی الهی باشید، آن‌گونه که کتاب خدا را می‌آموختید و درس می‌خواندید! (و غیر از خدا را پرستش نکنید!)».

نظر شما چیه
-----------------------------------------------------------------------
(1) عباس افندی، مکاتیب، کردستان العلمیه: 1330 ق، ج 2، ص 255-254.
(2)احمد حمدی آل‌محمد، دلیل و ارشاد، 126 بدیع، ص 73.
(3)ر.ک: محمد محمدی ری‌شهری، میزان الحکمه، 1404 ق، ج 7، ص 287-282.