زرتشت درباره‌ی مردم ایران چگونه می‌اندیشید ؟

[hosein]

سلام

احوال شما

سوال : راستی زرتشت در عصر زندگانی خودش، چه دیدگاهی درباره‌ی «مردم ایران» داشت؟

جواب : از اونجایی که موبدان زرتشتی ادعا می‌کنند گاتهای اوستا منسوب به خود زرتشت هست، این کتاب را بررسی می‌کنیم تا دیدگاه زرتشت رو درباره‌ی ایرانیان دریابیم.
در گاتهای اوستا، هات ۲۹، بند ۴ اومده که زرتشت می‌گوید: «ای مزدا تو خود از همه بهتر می‌دانی که در گذشته چه کارهای ناشایستی از بدکاران و هواخواهان آنان سرزده است و یا در آینده سر خواهد زد»(1)

راستی آیا زرتشت درباره‌ی مردم ایران سخن می‌گوید؟ یا درباره‌ی مردمانی از دیگر سیّارات؟! اگر روی سخن و رسالت او به سوی ایرانیان بود، پس او مردم ایران را بدکار و بت‌پرست نامید. موبد فیروز آذرگشسب می‌گویند که مردم ایران در عصر زندگی زرتشت در جهل و نکبت به سر می‌بردند: «در زمانی که موهوم و خرافات و جهل و نادانی سراسر ایران را فراگرفته بود و خدایان پنداری بیشتر مورد توجه و احترام بودند و نیازها و فدیه‌های خونین برای جلب رضایت آنها انجام می‌شد...» در این زمان زرتشت، مردم را به صراط مستقیم فراخواند.
در گاتها، هات 29 : 1 اومده که: «خشم و ستیز و چپاول و گستاخی و تجاوز همه جا را فرا گرفته، مرا جز تو پشت و پناهی نیست...»(2)

یعنی با این خون ریزی و چپاول و اینا مخالفه .

حتی در هات 29:8 آمده که زرتشت، «تنها» انسان سالم و پاک در ایران‌زمین بود: «اهورامزدا می‌فرماید: یگانه کسی که به دستورات الهی گوش فرا داده و من او را خوب می‌شناسم، همانا زرتشت اسپیتمان است» (3)
آیا این درسته که این جوری نتیجه بگیریم که :

در ایرانِ عصر زرتشت حتی یک انسان سالم و عاقل هم وجود نداشت، به جز زرتشت! در هات 32، بند 3-4 زرتشت، مردم ایران(که حاضر نشدند به وی ایمان آورند) را دروغگو، دروغ‌پرست، بت‌پرست، نادان، سیه‌دل، از نژاد کژمنشان، ریاکار، خودستا و گنهکار می‌نامد. وی سردمداران و پیروان آنان را چنین مخاطب ساخته است: «ای گمراهان بت‌پرست، شما همه از تبار و نژاد سیه‌دلان و کژمنشانید. کسانی که از شما پیروی کرده و به شما زیاده از حد احترام گذارند نیز از تبهکاران به شمار آیند». در ادامه می‌گوید که شما به خاطر رفتارهای زشتتان نزد همه‌ی جهان منفور هستید: «کردار محیلانه‌ و ریاکار‌ی‌های شما از دروغ و خودستایی سرچشمه گرفته است. از این رو در سراسر گیتی به بدنامی شناخته شده‌‌اید و مورد تنفر مردم می‌باشید»(4)

روشنه که روی خطاب زرتشت، نه به مردم سرزمین‌های دیگر، بلکه به اطرافیان و هم‌وطنان هست. در ادامه نیز مردم ایران را هم‌نشین دیوان اهریمنی می‌خواند. (5)
زرتشت مردم ایران را متعصبان بی‌ایمان می‌خواند که ایمان در دل‌هایشان جایی ندارد و حاضر به رها کردن زشتی نیستند و هدایت کردن آنان بسی دشوار است. از همین روی در هات 46، بند 1 می‌‍گوید: «به کدامین سرزمین روی آورم؟ به کجا رفته، پناه جویم؟ خویشانم مرا ترک گفته، دوستانم از من روی گردانند. از همکاران کسی مرا خرسند نمی‌سازد و فرمانروایان کشور نیز همگی به دروغ گرایش یافته‌اند. ای هستی‌بخش بزرگ! چگونه خواهم توانست به انجام مأموریت تو را خشنود سازم؟» (6)
نکته‌ی قابل توجه اینه که مردم ایران، قبل از زرتشت دیوپرست بودند. یعنی خدایانی را می‌پرستیدند که «دیو» یا «دَئِـوَ» نام داشتند.
(7)

از همین روی در هات 32 : 3 پیروان و پرستندگان دیوها، با صفاتی ناپسند یاد شده‌اند. (8)
نظر شما چیه
------------------
(1)گاتها، ترجمه موبد رستم شهزادی، هات 29 : 4
و گاتها، ترجمه اول و دوم پورداود، هات 29 : 4 (ابراهیم پورداود، گاتها کهن‌ترین بخش اوستا، تهران:انتشارات اساطیر، 1384. ص137و 444)
گاتها، ترجمه دکتر آبتین ساسانفر، هات 29 : 4 (آبتین ساسانفر، گاتها سروده‌های آسمانی زرتشت، تهران: انتشارات بهجت، 1390. ص125)
گاتها، ترجمه خسرو خزاعی، هات 29 : 4 (بروکسل بلژیک: کانون اروپایی آموزش جهان‌بینی زرتشت، 2006)

(2)موبد فیروز آذرگشسب، گاتها یا سروده‌های آسمانی زرتشت، تهران: انتشارات فروهر، تهران، 1379. ص31.

(3)موبد فیروز آذرگشسب، گاتها یا سروده‌های آسمانی زرتشت، تهران: انتشارات فروهر، تهران، 1379. ص33.

(4)موبد فیروز آذرگشسب، گاتها یا سروده‌های آسمانی زرتشت، تهران: انتشارات فروهر، تهران، 1379. ص48.

(5)موبد فیروز آذرگشسب، گاتها یا سروده‌های آسمانی زرتشت، تهران: انتشارات فروهر، تهران، 1379. ص48.

(6)موبد فیروز آذرگشسب، گاتها یا سروده‌های آسمانی زرتشت، تهران: انتشارات فروهر، تهران، 1379. ص79و ابراهیم پورداود، همان، ص213 و ص530
(7)ابراهیم پورداود، گاتها کهن‌ترین بخش اوستا، تهران:انتشارات اساطیر، 1384ص393 و موبد فیروز آذرگشسب، گاتها یا سروده‌های آسمانی زرتشت، تهران: انتشارات فروهر، تهران، 1379. ص16.

(8)ابراهیم پورداود، گاتها کهن‌ترین بخش اوستا، تهران:انتشارات اساطیر، 1384، ص161 و ص472.