نشانه های حتمی ظهور

[مدیر انجمن]

نشانه های حتمی ظهور امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف

علائمى براى ظهور منجى عالم بيان شده است كه تحقق آنها قبل از ظهور، تخلف ناپذير است و از ميان آنها پنج مورد بيش از همه مورد توجه و تاكيد قرار گرفته اند كه ما به بيان و شرح آنها مى پردازيم .

امام صادق عليه السلام فرمود:
قبل قيام قائم عليه السّلام خمس علامات محتومات : اليمانىّ و السّفيانى و الصّيحة و قتل النّفس الزّكيه و الخسف بالبيداء.(1)
پيش از قيام قائم عليه السلام ، پنج علامت قطعى خواهد بود: قيام مرد يمنى ، خروج سفيانى ، صيحه آسمانى و كشته شدن نفس زكيه و فرو رفتن در زمين بيابان . ((بين مكه و مدينه ))

الف ) قيام يمانى
قيام اصلاح طلبانه شخصيت فرزانه مرد يمنى در روايات زيادى مورد توجه قرار گرفته است اگر چه اين قيام الهى از نشانه هاى قطعى ظهور مصلح جهان معرفى گرديده است امّا توضيح زيادى در مورد او وارد نشده است و ما هم به ذكر يك روايت و توضيح كوتاهى اكتفا مى كنيم .

امام باقر عليه السلام فرمود:
خروج سفيانى و يمانى و خراسانى در يك سال و يك ماه و يك روز است ... و درميان پرچم ها، پرچمى هدايت يافته تراز مرد يمنى نيست .
پرچم او پرچم هدايت است زيرا او شما را به سوى صاحبتان فرا مى خواند. وقتى خروج مى كند فروش اسلحه را بر مردم تحريم مى كند. آن گاه كه قيام كرد به سوى او بشتاب كه پرچم او پرچم هدايت است و جايز نيست مسلمانى از او روى گرداند و اگر چنين كند از اهل آتش است زيرا او به سوى حق و راه مستقيم هدايت مى كند.(2)

در ميان همه پرچم ها، پرچم مرد يمانى و پرچم مرد خراسانى از وجهه الهى و اهميت خاصى برخوردارند.

البته پرچم مرد يمنى به مراتب هدايت يافته تر از پرچم خراسانى در ايران است .
امّا اين كه چرا اين پرچم هدايت يافته تر است در حالى كه ايرانيان نقش بزرگى در پيروزى و تثبيت حكومت عادلانه امام مهدى عليه السلام دارند و حتى فرمانده نظامى او شعيب بن صالح از اهل خراسان است و نيروهاى ايرانى جمع زيادى از اصحاب 313 نفره و ياران رزمنده او تشكيل مى دهند، ممكن است به خاطر آن باشد كه يمانى بدون ملاحظه كارى مورد توجه خراسانى كه به مسائل جهانى و رعايت امور جارى در دنيا دارد به اسلام عمل كند. از شائبه ها و ناخالصى هايى كه گاهى به اسم اسلام بر ايرانيان سايه مى افكند به دور بوده و احكام اسلام را با قاطعيت به مورد اجرا گذارد.

_______________________
1- بحارالانوار، ج 52، ص 204.
2- بحارالانوار، ج 52، ص 232.