نشانه های حتمی ظهور

[مدیر انجمن]

دومین نشانه از نشانه های حتمی ظهور امام زمان علیه السلام

ب ) خروج سفيانى

علامت حتمى ديگر ظهور مصلح جهان ، تحركات سفيانى و حكومت اوست . سفيانى از بنى اميه و از فرزندان ابو سفيان است .
بنابراين اسم او سفيانى نيست بكه نام او عثمان و نام پدرش عنبسه است و اطلاق نام سفيانى بر او به خاطر نسبتى است كه با ابوسفيان دارد.

بحث درباره شخصيت سفيانى و تحركات نظامى سياسى او جز از طريق روايات ممكن نيست و تعيين قطعى شخص او جز با قيامش ميسر نخواهد بود.

سفيانى داراى قيافه اى زشت و چهره اى آبله روست و از شخصيت و روحيه جنايتكارانه و خونخوارى برخودار است .

امام باقر عليه السلام فرمود:
اگر سفيانى را ببينى ، پليدترين مردم را ديده اى . او داراى رنگى بور و سرخ و كبود است .(1)

امير المؤمنين عليه السلام فرمود:
فرزند هند جگر خوار از وادى يابس ((دره خشك از نواحى دمشق )) خروج مى كند. او مردى است چهار شانه ، با قيافه اى وحشتناك و سرى بزرگ كه بر صورت او آبله نمايان است . وقتى او را مى بينى گمان مى كنى كه داراى يك چشم است . اسمش عثمان و نام پدرش عنبسه است . او فرزند ابو سفيان است . وارد سرزمين ((قرار و معين ))(2) مى شود و بر منبر قرار مى گيرد.(3)

سفيانى شش ماه مى جنگد تا به حاكميت دست مى يابد.

امام صادق عليه السلام فرمود:
سفيانى از نشانه هاى حتمى ظهور است و خروج او از اول تا پايان ، پانزده ماه به طول مى انجامد. شش ماه مى جنگد و وقتى بر پنج شهر دست يافت نه ماه حكومت مى كند و يك روز هم بيشتر نخواهد شد.(4)

آن پنج شهر بنا بر روايات : دمشق ، اردن ، حمص ، حلب و قنسرين مى باشد كه از شهرهاى سوريه ، اردن و لبنان هستند.

امام صادق عليه السلام درباره تاريخ حركت سفيانى مى فرمايد:
از نشانه هاى قطعى ، خروج سفيانى در ماه رجب است .(5)

و امير المؤمنين عليه السلام درباره پرچم او فرمود:
سفيانى با پرچمى قرمز خروج مى كند.

وقتى سفيانى بر پنج شهرى كه ذكر شد تسلط يافت با يك لشكر به عراق حمله مى كند و جنايات بزرگى به وجود مى آورد. او به شدت با اهل بيت عليهم السلام و شيعيان آنها دشمن است .

امام صادق عليه السلام فرمود:
ما و آل ابوسفيان دو خانواده اى هستيم كه به خاطر ((حب و بغض )) خدا با يكديگر دشمنى مى كنيم . ما گفتيم خدا راست مى گويد و آنها گفتند: خدا دروغ مى گويد. ابو سفيان با رسول اللّه صلى اللّه عليه و آله جنگيد و معاويه با على بن ابى طالب عليه السلام و يزيد بن معاويه با حسين بن على عليهما السلام جنگيد و سفيانى با قائم عليه السلام مى جنگد.(6)

امام باقر عليه السلام فرمود:
يك فرو رفتگى در يكى از قريه هاى دمشق روى مى دهد و گروهى از مسجد آن قريه سقوط مى كنند، در اين حال ترك ها به آن تجاوز مى كنند و در جزيره اى فرود مى آيند. غربى ها نيز مى آيند تا در رمله فرود آيند. اين سال ، سال اختلاف در همه سرزمين هاى اعراب است .

مردم شام سه دسته مى شوند و زير پرچم سه نفر به نام اصهب ، ابقع و سفيانى قرار مى گيرند... . سفيانى بر آن دو گروه پيروز مى شود و قصدى جز كشتن آل محمّد عليهم السلام و شيعيان آنها ندارد. از اين رو لشكرى به كوفه مى فرستد و عدّه اى از شيعيان آن را به قتل مى رساند. ودست وپاى آنها را قطع مى كند.(7)

امير المؤمنين عليه السلام فرمود:
سپاه سفيانى وارد كوفه مى شود و كسى را رها نمى كند مگر اين كه او را به قتل مى رساند. اگر مردى از آنها به گوهرى گرانبها برخورد كند به آن توجهى ندارد امّا اگر كودك خرد سالى را ببيند او را دستگير كرده و به قتل مى رساند.(8)

هم چنين امام صادق عليه السلام مى فرمايد:
گويا سفيانى يا همراه او را مى بينم كه در كوفه مستقر شده است و كسى ندا مى دهد: هر كس سر شيعه على را بياورد هزار درهم براى او خواهد بود. در اين هنگام همسايه بر همسايه اش مى پرد و مى گويد: اين از شيعيان على است و سر او را مى برد و هزار درهم مى گيرد.(9)

جنايات سفيانى نسبت به مردان و زنان و كودكان كوفه تكان دهنده است و وقتى سپاه او وارد بغداد مى شود هفتاد هزار مرد را مى كشد و شكم سيصد زن را پاره مى كند.(10)

امير المؤمنين عليه السلام فرمود:
سفيانى هفتاد هزار نفر را به كوفه و بصره در عراق اعزام مى كند و شهرها و مناطق را دور مى زند، اهل علم را مى كشد، قرآن ها را آتش مى زند، مساجد را خراب مى كند، حرام خدا را حلال مرده و به نواختن موسيقى و تار و طنبور در بازار و نوشيدن شراب در راه ها فرمان مى دهد. فحشا را براى نيروهاى خود حلال و آنچه را خداوند بر آنها واجب كرده است حرام مى كند و كسى را از هيچ ظلم و گناهى باز نمى دارد بلكه بر تمرّد و سركشى و طغيان گرى مى افزايد... كودكان را جمع آورى مى كند و روغن را به جوش ‍ مى آورد تا آنان را در آن اندازد كه آنان مى گويند:
اگر پدران ما در برابر تو سركشى كرده اند گناه ما چيست ؟ پس دو نفر از آنها را كه حسن و حسين ناميده مى شوند را به دار مى زند. آن گاه به كوفه مى رود و با كودكان كوفه به همان صورت رفتار مى كند و دو كودك را كه حسن و حسين نام دارند بر درب مسجد به دار مى زند كه خون آنها مثل يحيى بن زكريا به جوش مى آيد. وقتى اين منظره را مى بيند به بلا و هلاكت خود پى مى برد و به شام فرار مى كند.

وقتى وارد دمشق مى شود به مى گسارى و معصيت مى پردازد و به يارانش دستور مى دهد شراب بنوشند و گناه كنند و سفيانى در حالى كه سلاحى به همراه دارد زن حامله اى را گرفته و او ر ابه بعضى از يارانش مى سپارد و دستور مى دهد در ميان راه مورد فحشا قرار گيرد و او پس از انجام فحشا شكمش را پاره مى كند و جنين را از آن بيرون مى آورد و هيچ كس توان تغيير اين اعمال را ندارد.

در اين جا فرشته ها مضطرب مى شوند و خداوند به جبرئيل عليه السلام دستور مى دهد كه بر ديوار مسجد دمشق ندا دهد:

الا قد جاءكم الغوث يا امّة محمّد، قد جاءكم الغوث يا امّة محمّد، قد جاءكم الفرج و هو المهدى عليه السلام ، خارج من مكّة فاجيبوه .(11)

اى امت محمد! آگاه باشيد كه فريادرس شما آمد، اى امت محمد! همانا فرياد رس شما آمد، فرج شما فرا رسيد و او مهدى عليه السلام است . در خارج مكّه ((مدينه )) است او را اجابت كنيد.

وقتى سفيانى آگاه مى شود امام مهدى عليه السلام ظهور كرده است لشكرى را به مدينه اعزام مى كند تا با او مبارزه كند و به مهدويت پايان بخشد همان گونه كه گذشتگان او و بنى عباس چنين تفكر باطلى را در سر مى پروراندند.

امّا وقتى لشكر سفيانى به مدينه مى رسد امام عليه السلام را در آنجا نمى بيند و متوجه مى شود كه او به مكّه رفته است . آن گاه پس از جنايات زيادى كه در مدينه مرتكب مى شوند راهى مكّه مى گردند كه در پهن دشت ميان مدينه و مكّه در زمين فرو مى روند و ما اين واقعه فرو رفتن در زمين را به عنوان يك نشانه حتمى ظهور مورد بحث قرار خواهيم داد.

فرو رفتن لشكر متجاوز سفيانى در زمين ، نقطه شروع شكست آن جرثومه سراسر شرارت است و ديرى نخواهد گذشت كه با فتح كشورهاى اسلامى و ورود امام مهدى عليه السلام به فلسطين ، سفيانى به دست آن مصلح مقتدر به قتل مى رسد و شعله هاى شرارت او به كلى خاموش مى شود.


_____________________

1- بحارالانوار، ج 53، ص 205 و 206.
2- آرام و داراى آبى گوارا.
3- بحارالانوار، ج 52، ص 205.
4- بحارالانوار، ج 52، ص 248.
5- بحارالانوار، ج 52، ص 249.
6- بحارالانوار، ج 52، ص 190.
7- بحارالانوار، ج 52، ص 222.
8- بحارالانوار، ج 52، ص 219.
9- بحارالانوار، ج 52، ص 215.
10- عقد الدور، ص 92.
11- عقد الدور، ص 93 و 94.